1863 – 1867 – alumn
1884 – 1885 – prefekt
1882 – 1885 – wykładowca
Bł. Bronisław Markiewicz
Ks. Bronisław Markiewicz u rodził się 13 lipca 1842 r. w Pruchniku, na terenie obecnej archidiecezji przemyskiej, jako szóste z jedenaściorga dzieci Jana Markiewicza, burmistrza mias ta i Marianny Gryzieckiej. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Pruchniku i rocznej przerwie w nauce spowodowanej trudnościami finansowymi rodziców został wysłany do przemyskiego gimnazjum. W okresie gimnazjalnym przeżył pewne załamanie w wierze, do którego w znacznym stopniu przyczyniło się antyreligijne nastawienie panujące w ówczesnej szkole. Młodzieńczy kryzys wiary udało mu się szybko przezwyciężyć. W 1863 r., po ukończeniu z wyróżnieniem gimnazjum i uzyskaniu świadectwa dojrzałości, Bronisław, czując się powołany do kapłaństwa, wstąpił do Wyższego Semi narium Duchownego w Przemyślu. 15 września 1867 r. przyjął święcenia kapłańskie. Początkowo pracował jako wikariusz w Harcie (1867-1870), a następnie w przemyskiej katedrze (1870-1873). By lepiej przygotować się do pracy z młodzieżą, której pragnął się poświęcić, za zgodą władz ducho wnych 1 września 1873 r. rozpoczął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, które kontynuował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie studiował filozofię, historię, literaturę i pedagogikę. Jednak studiów nie ukończył. W 1875 r. biskup mianował go ekspozytem przy kościele w Gaci koło Przeworska, a później proboszczem w tejże miejscowości. Następnie został przeniesiony na probostwo do Błażowej (1877-1884).
Na życzenie bpa Soleckiego, w 20 października 1882 r., rozpoczął prowadzenie wykładów z teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Przemyskim, w którym zamieszkał 15 listopada 1884 r. Wykłady nie były jego jedynym zajęciem. Pełnił również funkcję prefekta kleryków, spowiednika sióstr i kapelana więzienia. W swej pracy duszpasterskiej dużo uwagi poświęcał ubogim.
Zakładał liczne stowarzyszenia mające na celu pomoc najbiedniejszym, organizował świetlice, czytelnie, prowadził katechizację — nie tylko dzieci i młodzieży, lecz także dorosłych. W listopadzie 1885 r. ks. Markiewicz, którego ukrytym pragnieniem było obranie stanu zakonnego, wyjechał do Włoch z zamiarem wstąpienia do teatynów. Na krótko zatrzymał się w Rzymie, gdzie zetknął się ze zgromadzeniem salezjańskim. 1 stycznia 1886 r. rozpoczął nowicjat u salezjanów w San Benigno Canavese, po którym 25 marca 1887 r. złożył śluby zakonne w obecności żyjącego jeszcze założyciela ks. Jana Bosko.
Ks. Markiewicz prowadził surowy tryb życia, z oddaniem i gorliwością wykonywał różne zadania powierzane mu przez przełożonych. W 1889 r. zachorował na gruźlicę płuc, a stan jego zdrowia był tak ciężki, że uważano go za bliskiego śmierci. Po szczęśliwym powrocie do zdrowia odbył rekonwalescencję. W marcu 1892 r., za zezwoleniem przełożonych, powrócił do Polski, by pełnić funkcję proboszcza w Miejscu (które na jego prośbę nazwano Miejscem Piastowym), położonym na terenie jego macierzystej diecezji przemyskiej. Na starej, wiejskiej plebanii podjął od pierwszych dni pobytu w Miejscu Piastowym działalność na rzecz dzieci: przyjmował biednych i opuszczonych chłopców, przekształcając znaczną część plebanii w placówkę opiekuńczo-wychowawczą, działającą na zasadach salezjańskich. Otworzył w Miejscu Piastowym instytut wychowawczy, który zapewniał wychowankom pomoc materialną i duchową oraz przygotowywał ich do samodzielnego życia. Realizacji tych celów miały służyć założone przez ks. Markiewicza dwa zgromadzenia zakonne, oparte na duchowości św. Jana Bosko i opracowanych przez niego Statutach, dostosowanych do szczególnej sytuacji w Polsce. Ks. Markiewicz, przyjęty do diecezji przemyskiej, wypełniał obowiązki proboszcza i dyrektora założonego przez siebie w 1898 r. Towarzystwa «Powściągliwość i Praca». Starał się o jego zatwierdzenie kościelne jako zgromadzenia zakonnego. Jednak Zgromadzenia św. Michała Archanioła zostały zatwierdzone dopiero po śmierci założyciela: gałąź męska w 1921 r., a gałąź żeńska w 1928 r.
Ks. Bronisław Markiewicz, za zgodą i z błogosławieństwem swego biskupa, św. Józefa Sebastiana Pelczara, zajmował się formacją młodzieży i dzieci opuszczonych oraz sierot, przy współpracy członków Towarzystwa «Powściągliwość i Praca». Zaczął wydawać miesięcznik pod takim samym tytułem, w którym podejmował aktualne, palące problemy społeczno-polityczne tamtych czasów, nie zaniedbując także formacji duchowej czytelników. Całkowite poświęcenie się dzieciom, heroiczne wyrzeczenie się siebie oraz ogrom pracy w krótkim czasie nadwątliły siły ks. Markiewicza i doprowadziły do utraty zdrowia, już i tak bardzo nadszarpniętego przez chorobę przebytą we Włoszech. Stan jego pogorszył się w grudniu 1911 r. Zgodnie z zaleceniem lekarzy, 24 stycznia 1912 r. poddał się operacji, która odbyła się na plebanii w Miejscu Piastowym. Po operacji jednak nie odzyskał już sił. Zmarł 29 stycznia 1912 r. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Miejscu Piastowym, a w 1990 r. jego szczątki doczesne zostały przeniesione do kościoła Matki Bożej Królowej Polski. Dzieło ks. Bronisława Markiewicza prowadzą i rozwijają założone przez niego rodziny zakonne: Zgromadzenie św. Michała Archanioła (michalici) i Zgromadzenie Sióstr św. Michała (michalitki).
Proces beatyfikacyjny Ks. Br. Markiewicza rozpoczął się w 1958 roku. W dniu 02.07.1994 roku został promulgowany, w obecności Jana Pawła II dekret o heroiczności cnót Sługi Bożego. W 2004 roku ogłoszono dekret o cudzie przypisywanym jego wstawiennictwu.
19.06.2005 na mocy postanowienia wydanego przez Papieża Benedykta XVI, podczas Mszy św. wieńczącej III Krajowy Kongres Eucharystyczny w Warszawie, Ksiądz Bronisław Markiewicz został beatyfikowany. Bez wątpienia Błogosławiony Ks. Bronisław Markiewicz Ojciec Założyciel Zgromadzenia Św. Michała Archanioła jest najbardziej znamienitym dzieckiem Pruchnika.
Alumn Paweł Serwański